Opis
W zarządzaniu ryzykiem zagrożeń w transporcie kolejowym w Polsce zwykle stosuje się standardowe modele ryzyka bazujące na typowej jego definicji oraz dyskretnej kwantyfikacji. Takie podejście umożliwia łatwe uzasadnienie przyjętego modelu, najczęściej poprzez odwołanie do odpowiednich norm lub standardów (takich jak np. IRIS). Podejście naukowe nie dyskwalifikuje praktycznego wykorzystania standardowych modeli ryzyka, ale coraz częściej wskazywane są jego wady (szczególnie typowych macierzy ryzyka, w tym ich subiektywności). W realizowanych procedurach zarządzania ryzykiem, najczęściej jeden jego model jest wykorzystywany do wyceny ryzyka wszystkich zidentyfikowanych zagrożeń. Może okazać się to błędem biorąc pod uwagę specyficzne cechy zagrożeń. Model ryzyka, zastosowany w stosunku do jednego zagrożenia może nie być adekwatny do oceny ryzyka kolejnego. Powinien być on zatem indywidualnie dostosowany do zagrożenia zarówno pod względem zmiennych, jak i zakresów wartości ich miar. Wobec niektórych zagrożeń, konieczne będzie nawet opracowanie albo przyjęcie modeli niestandardowych. W literaturze naukowej znane są niestandardowe i stosunkowo proste modele ryzyka, które mogą okazać się dogodne w ocenie ryzyka zagrożeń w systemach kolejowych. Celem artykułu jest przedstawienie i interpretacja znanych niestandardowych modeli ryzyka dających przesłanki do łatwej ich implementacji w procedurach zarządzania bezpieczeństwem stosowanych przez podmioty kolejowe.
