Opis
Dla systemów sterowania ruchem kolejowym kluczowym elementem jest utrzymanie płynności ruchu. Aby to zrealizować niezbędne jest utrzymanie urządzeń w sprawności oraz możliwie szybkie wykrywanie i usuwanie przydarzających się usterek. Do osiągnięcia tego celu potrzebna jest diagnostyka systemów działająca w czasie rzeczywistym.
Do artykułu został wybrany koder LEU (ang. Lineside Electronic Unit) jako krytyczny element łączący system zależnościowy z systemem ETCS (ang. European Train Control System). Bez dodatkowej diagnostyki wykrycie usterki w LEU lub Eurobalisie przełączalnej odbywa się najczęściej poprzez przejechanie nad nią pociągu wyposażonego w pokładowe urządzenia ETCS, które pod wpływem niepoprawnego telegramu wymuszą niepotrzebne hamowanie awaryjne.
Klasyczna realizacja kodera LEU funkcjonuje w architekturze rozproszonej, a specyfikacje systemu – subsety – nie definiują systemu diagnostyki lokalnej ani centralnej. Także każdy z producentów wdraża wymagany przez siebie poziom diagnostyki i dostęp do niej. W przypadku architektury rozproszonej połączenie z systemem zależnościowym ogranicza się do interfejsu „S”, czyli najczęściej odczytu stanu świateł sygnalizatora. Dla zapewnienia diagnostyki w czasie rzeczywistym potrzebne są zewnętrzne urządzenia. W tym zakresie system o architekturze scentralizowanej ma przewagę bo całość danych z założenia dostępna jest w jednym punkcie i mamy łatwość gromadzenia danych bez budowy specjalistycznych modułów diagnostycznych.
Celem referatu jest porównanie systemu diagnostyki między klasyczną a scentralizowaną realizacją kodera LEU oraz wykazanie, że zapewnienie diagnostyki w czasie rzeczywistym wpływa pozytywnie na płynność ruchu.
